Fransızlar milli əzəmət hissinə sahib olsa da, iqtisadi cəhətdən yoxsullaşmaya da eyni dərəcədə nifrət edirlər. Makron diqqəti sonuncu məsələyə yönəltməli idi. Bunun əvəzinə, o, kütlədə narazılıq doğuran bir sıra islahatlara başladı.

Özünün elitist təqdimatı və şəxsi təcrübəsi sayəsində Makron artıq zənginlərin nümayəndəsi təəssüratı bağışlayırdı. Ancaq o, islahat səylərini əmək bazarının tənzimlənməsi və zənginlərin ödədiyi vergilərin azaldılması ilə daha da pisləşdirib. Karbon dioksid emissiyalarının azaldılması üçün dizel yanacağına yeni vergi tətbiq edərkən, şəhərətrafı bölgələr və əyalət sakinləri bunu şəxsi təhqir kimi qəbul ediblər.

Ekoloji vergi ucbatından insanlar "sarı jiletlilər”lə (Fransada bütün avtomobil sürücülərindən onu geyinmək tələb olunur) küçələrə çıxıb.

Həm simvolik, həm də praktik olaraq, təklif olunan yanacaq vergisinə qarşı geniş yayılmış təpki qlobal istiləşmə ilə mübarizə üçün zəruri və təcili səyləri əsirgəməyəcək. Amma biz artıq yaşıl islahatlara qarşı çıxan hər kəsin acgöz və səfeh olduğunu düşünməyəcəyik. Hər kəs istixana qazı emissiyalarının azaldılmasına ehtiyac olduğunu qəbul etsə belə, bu, dolanışıqda çətinlik yaşayan işçilərin problemlərini həll etməyəcək.

"Sarı jiletlilər”, ilk növbədə, sosial nərdivanın ən alt təbəqəsi yox, orta və fəhlə sinfinin nümayəndələridir. Onların əksəri nə işsiz, nə də iqlim dəyişikliyini inkar edənlərdir, lakin onlar ödəməyə qadir olmadığı verginin əleyhdarlarıdır. Çoxları "işləyən kasıblar”dır – prekariat, yəni aşağı əməkhaqqı ilə razılaşmaqdan başqa seçimi olmayan insanlar. İşsiz olmadığı üçün onlar və onların problemləri Fransa elitası tərəfindən nəzərə alınmır.