Korbinlə Mey arasındakı əlbirlik hər iki partiyada leyboristlərlə bağlı halda açıq qiyam həddinə çatan narazılıq doğurub. Mey Korbinlə görüşdən sonra sıradakı gün İngiltərənin şimalındakı Brexit-ə və leyboristlərə səs verən yoxsullaşmış bölgələrə yardım proqramını elan edib. İndi Korbini isə satqınlıqda ittiham edirlər: o, 2018-in sentyabrında leyboristlərin partiya konfrasında Brexit haqda ikinci referendum ideyasını dəstəkləməyə söz verib – ümumi seçkilərin keçirilməsi mümkünsüz olarsa.

Brexit-in kədərli nəticələrini cəmiyyət də dərk etməyə başlayır. Meyin uzlaşmasının fevralın 14-də rədd ediləcəyi ehtimalı günbəgün artır. Bu, yeni referenduma geniş ictimai dəstək, ya da – ki, daha yaxşıdır – AB müqaviləsinin 50-ci maddəsinin qüvvəyə mindiyi haqda Britaniyadan xəbərdarlıq doğura bilər.

İtaliya da bu qədər çətin durumdadır. AB 2017-də Dublin anlaşmasını ciddi tətbiq etməyi qət eləməklə qaçılmaz yanlışlıq etdi. Bu anlaşma gələn mühacirlər üçün AB ərazisindəki (İtaliya kimi) ilk ölkəyə ədalətsiz yük qoyur. Əsasən Avropanı və mühacirətini dəstəkləyən İtaliya elektoratı bu üzdən 2018-də antiavropa siyasətçilərin – Liqa Partiyası və "Beş ulduz hərəkatı”nın əlinə keçdi. Qabaqlar üstünlükdə olan Demokratik Partiya çaxnaşmaya düşüb. Nəticədə elektoratın Avropayönlü əhvalı saxlayan önəmli kəsiminin indi səs verə biləcəyi partiya yoxdur. Lakin indi vahid Avropayönlü siyahı təşkil etməyə səylər göstərilir. Partiya sistemlərinin bənzər yenidəntəşkili Fransa, Polşa, İsveç və görünür, başqa ölkələrdə də baş verir.

Qaldı ki ümumavropa partiya alyanslarına, burada durum hətta daha pisdir. Milli partiyaların, ən azı, keçmişdə hansısa kökü var, ümumavropa alyansları isə tamamilə partiya rəhbərliyinin təmənnalı maraqlarına tabe edilib. Ən pis örnək Avropa Xalq Partiyasıdır (AXP). AXP hər hansı prinsiplərdən praktik tam məhrum olub ki, bunu da parlament çoxluğunu və AB-də ən yüksək postların bölgüsünə nəzarəti saxlamaq xatirinə onun Macarıstan baş naziri Viktor Orbanın "Fides” partiyasını öz sıralarında saxlamağa hazır olmasında sərgilənib. Antiavropa gücləri belə bir fonda çox da pis görünməyə bilər: onların, hətta iyrənc olsa da, ən azı, heç olmasa, hansısa prinsipləri var.

Avropayönlü partiyalar Avropanın maraqlarını özlərininkindən uca tutmasa, may seçkilərində hansı şəkildə qalib gələ biləcəklərini təsəvvür etmək çətindir. AB-nin radikal şəkildə yenidən qurulması qəsdilə saxlanmasının gərəkdiyini hələ də sübut etmək olar. Amma bunun üçün Avropa Birliyindəki əhvali-ruhiyyənin dəyişilməsi tələb olunur. AB-nin  indiki rəhbərliyi SSRİ-nin dağılması dönəmindəki siyasi büronu yada salır – o, fərmanlar verməyi davam etdirirdi, guya bunun hansısa mənası var idi.