Atəşkəs rejiminin perspektivinə xüsusilə iki dövlətin – İsrail və Amerikanın "inanmaması”, dolayısıyla, buna imkan verməyəcəklərinə eyham vurmaları səbəbsiz deyildi. Təl-Əviv baxımından, Suriyada vətəndaş müharibəsinin dayanması yenidən ərəb xalqlarının ümumi nifrətini öz üzərinə çəkmək deməkdir ki, bu ehtimal, yarandığı ilk gündən bəri İsraili narahat edib, gözlədiyi təhlükəni aradan qaldırmaq üçün o, müxtəlif yollara əl atıb; gah hakimiyyət hərisliklərindən faydalandığı ərəb liderlərini lobbi dəstəyi müqabilində "satın” alıb, gah ABŞ-ın hərbi qüdrətindən istifadə edərək, onlarla müharibə aparıb, gah da bu dövlətləri üz-üzə qoymağı bacarıb. Ərəb diktatorlarıyla xalq arasındakı ziddiyyətləri körükləyərək, vahid siyasi iradənin ortaya çıxmasının qarşısının alınması da sionizmin əsas metodlarından biri olub. Bütün bu səylərə baxmayaraq, Fələstin məsələsində ərəb millətinin ümumi rəyini dəyişdirmək mümkün olmayıb. "Pəpə” deyəndən məmə yeyənə qədər bütün Yaxın Şərq müsəlmanları İsrailə qarşı vahid cəbhədə yer alıb. Dövlət gücündən istifadə edə bilməyən ərəblər İsrailin işğal siyasəti qarşında susmayıb, mübarizələrini assimetrik döyüş qaydalarından istifadə etməklə yürütməyə çalışıblar.