Belə ki, Mirziyoyev MA dövlətləri arasında münasibətləri yoluna qoyandan sonra Cənubi Qafqaza hədəflənib – ehtimala görə, onu mayda Azərbaycanda gözləyirlər. Yeri gəlmişkən, sonuncu da Özbəkistan kimi müxtəlif bölgəsəl layihələrə qatılmağa çox da meylli deyil, amma türkdilli ölkələrin Parlament Assambleyasındadır. Özbəkistan bu birlikdən aşkarca uzaq durur və qışda ilk dəfə Türk PA-nın plenar toplantısında iştirakıyla öz sayğısını göstərib.

Görünür, Mirziyoyevin praqmatizmi və sonrakı hədəfi təsirini göstərib: axı Özbəkistan və Azərbaycanın da mənsub olduğu türk dövlətləri arealında aşkar şəkildə güclənən hərəkət müşahidə olunur. Bu həm sözügedən dəmiryolunun istismarı, karbohidrogenlərin nəqli üçün boru kəmərlərinin çəkilişi və təmiri, avtomobil yolları şəbəkəsinin inkişafı, Xəzər dənizi üzrə dəniz daşımaları və s.-dir. Türk PA isə perspektivdə dünyanın türk və müsəlman bölümünün dünya siyasətinə təsir etməyə iddialı inteqrasiya birliyi kimi nəzərdən keçirilir. Ehtimal ki, Mirziyoyev də hələlik dil tapdığı Nazarbayev kimi eynən "iddialıdır”. Amma budur, Əliyevi – türk və müəslman dünyasının heç də axırıncı lideri olmayanı – hələ sınamaq gərəkdir. Ehtimal ki, Özbəkistan prezidenti Bakıya səfəri zamanı bununla da məşğul olacaq.

Amma qeyd edək ki, bu, "sadəcə Azərbaycan” deyil, bu, Rusiya, İran və bir-iki ildən sonra qaz qovşağı olmağı vəd edən Türkiyəyə çıxışla Cənubi Qafqazdır.Belə ki, bu görüşün önəmi Qara və Xəzər dənizlərinə çıxışı, habelə əla logistik imkanları  olan bölgə üçün yüksək ola bilər. Bütün bunlar Özbəkistan üçün cazibəli olmalıdır – onun respublikada hasil edilən təbii qazın Gürcüstan üzəriylə Azərbaycandan Türkiyəyə uzanan "Cənub Qaz dəhlizi” vasitəsilə ixracata marağı məlumdur.