Əsədin ikinci müttəfiqi İran Suriyada əməliyyatların davamında daha çox dərəcədə maraqlıdır: bu, islahatları və onun xarici "proksi gücləri”nin çıxarılmasını yubadır və deməli, Tehranın nüfuzunu gücləndirir. Məsələn, sünni müxalifətdən döyüşlə geri alınan ərazilərdə şiə milisinin silahlı dəstələrindən komplektləşdirilmiş xomeyniçi İranyönlü strukturların ofisləri artıq ənənəyə çevrilib. Və Şimali Qafqaz zabitlərinin köməyi ilə savaşaqədərki əsasən sünni Suriyasının (əhalinin 75%-i) bu cür "şiələşdirilməsini” nə qədər azaltmağa və İranyönlü qüvvələrin "kosmetik rotasiyasına” göz yummağa çalışsan da, bu, etiqadlararası problemin həllinə şərait yaratmır. Bunun həlli isə gerçək və uğurlu antiterror mübarizəsinin əsas şərtidir.

Burada ya Suriya üsyançı hərəkatına sızmış, ya da İŞİD-in əcdadı kimi Suriya xüsusi xidmətlərinin tam başısoyuqluğu nəticəsində hələ müharibəyə qədər İraq qaçqınlarının çoxminlik düşərgələrində və  mağaralarla dolu Suriya-İraq sərhədi boyunca Suriyada inkişaf etmiş radikal qrupların boğulması problemi ilk plana çıxır. Amma Əsəd və çevrəsi istəyərdi ki, İraq, Livan şiələri sıralarından fraksiyalarına ən yaxın vaxtlarda "ümumi düşmənə qarşı durmaq məsələsində” hansısa məşğuliyyət tapılsın. Əks halda onların rəsmi Dəməşqə öz hüquqları haqda daha fəal şəkildə bəyan etmək cəhdləri istisna olunmur. Suriya SQ-nin "militanlaşdırılması” şəraitində Tehranın deyil, məhz Dəməşqin əmrlərini yerinə yetirməyə hazır olan döyüş qabiliyyətli birləşmələrin seçilməsi son dərəcə məhduddur – bu, "Pələng qüvvələri”nin əlavə edilməsi mümkün olan 4-cü diviziya və Respublika qvardiyası və Rusiyanın geniş dəstəklədiyi 5-ci hücum korpusudur. Suriya rejimi bu durumda Tehranın girovudur, Suriyadakı Rusiya qruplaşması isə Suriya rejiminə dəstəyin girovudur və çoxsaylı səhvlərlə assosiativləşməkdənsə  aralı durmaq daha yaxşıdır.