Ərdoğanın Rusiya və İranla yaxınlaşmasının, həqiqətən də, öz hüdudları var. Dəməşqi dəstəkləyən Rusiyanın Suriyada hətta Moskvada öz təmsilçiliyi olan kürd könüllü yığmasıyla çoxdan münasibəti var. Moskvanın Afrində Türkiyənin hərbi əməliyyatlarından birbaş öncə geri çağırılan təmsilçiləri var idi. Ankara yanvarda Rusiya aviasiyasının dəstəyi ilə Əsəd ordusunun İdlibə hücumuna qarşı etiraz edib. Türkiyə prezidenti faktiki olaraq son illərdə onun Suriyada yürütdüyü və hətta Əsədin gedişini sürətləndirmək üçün bir müddət cihadçıları gizlicə dəstəklədiyi siyasətdən başlayaraq bütün strateji variantlarının necə iflasa uğradığını müşahidə edib. Və PKK-nın Suriyadakı müttəfiqləri Amerikanın dəstəyini alanda və Türkiyə sərhədlərinin lap yaxınlığında üstün qüvvəyə çevriləndə onun kürdlərə mübtəlalığı dəhşətə çevrilib. Ankara 2011-in ərəb inqilablarından faydalanmaq istəyib ki, özünü bölgədə üstün və durumu sabitləşdirən dövlət kimi elan etsin, yekunda isə, əksinə, zəifləmiş və yolunu itirmiş kimi çıxıb.

Son bir neçə ilin sarsıntılarından sonra bölgəsəl tarazlıq yenidən bölüşdürülərkən Ərdoğanın uduşlu strategiyanı heç cür seçə bilmədiyinin səbəbləri Türkiyə prezidentinin 2016-nın iyulunda dövlət çevrilişi cəhdini boğmağı bacardığı qəddarlıqla heç cür bağlı deyil. Jurnalistlər, hüquqşünaslar, dövlət qulluqçuları, müəllimlər – heç kim təmizləmə və özbaşınalıqdan yayına bilməyib…  

Suriya müharibəsinin burulğanında Amerika tərəddüdləri, Rusiya qətiyyəti, İran nüfuzu və Səudiyyə Ərəbistanının əks-hücumlarıyla Türkiyə hər şeydən əvvəl buna yönəlib ki, kürd ordusunun onun sərhədləri yanında durmasına imkan verməyərək bu münaqişədə böyük uduzan tərəf olmasın. Bu zaman özünü köhnə ittifaqlarını təhlükə altında qoymaq riskinə gedir – o dərəcədə ki, günlərin birində bu suala cavab verməli olacaq: Türkiyə NATO-nu tərk edəcəkmi?

Tərcümə Strateq.az-ındır.